Arda Güler’den yürek burkan mektup: “O kadar çok ağladım ki…”
İspanyol devi Real Madrid’de forma giyen ulusal futbolcu Arda Güler, ‘Ülkemin Çocuklarına Mektubum’ başlığı altında Türk gençlerine ileti yolladı.
The Players Tribüne’de yer alan mektupta hayat kıssasını anlatan Arda, birçok bahiste futbolcu olmak isteyen gençlere tavsiyeler bulundu.
İşte o mektup:
Güzel ülkenin bütün çocuklara:
Boyutu öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü.
Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatinizin kimilerinden ilham almanız ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklara, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.
Sadece birkaç yıl evvel ben de sizlerden tutuklandım.
Aslında komik… 12 yıldan beri, bir Playstation çalışmaya kafayı takmıştım. Bunu ne kadar çok gereksinimimi anlayamazsınız. Babama her gün yalvardım. Tek istediğim FIFA 17’ydi.
Ben çocukken pek görüntü oyunu oynamazdım, zira daima piyasada futbol oynuyorum. Fakat bir gün kardeşlerimizden biri PS4’teydi ve içinde FIFA 17 vardı, o gün hayatımızın en hoş günlerinden biri üzereydi.
Alex Hunter ile meslek modu – kapalı . Çıldırdık.
Alex Hunter’ı düzenleyebilir misiniz? Kimileriniz bunun için çok genç olabilir. FIFA 17’nin The Journey (Yolculuk) ismine bir modu vardı. Bu modda Alex, kimsenin tanımadığı bir çocuk olarak büyük kulüplerle mutabakata katılmaya devam etti. Başarırsan, Cristiano Ronaldo üzere büyük yıldızlarla yan yana tünelden alana çıkıyordun.
Bizim için oyundan çok daha fazlasıydı bu, televizyonda yaşadığımız hayalimizdi. O kadar çok bağlanmıştım ki. Arkadaşımın konutundan ne vakit meskene dönsem, babama PS4 için yalvarırdım.
“Çok Uslu Olacağım! Derslerime çok uygun şarkılar!”
Ama Türk anne ve babalarını biliyor. Babam uzun bir mühlet yalnızca “Biraz bekle, bir iki şeyi halletmem lazım…” dedi.
Ne demek istenilenden tam emin değildim. Fakat bir gün okuldan meskene döndüğümde, mutfak masasının üstünde bir paket vardı. Playstation halinde bir kutuydu.
Çıldırdım.
Babama baktım ve “Gerçekten mi?!” diye sordum.
O da “Gerçekten.” dedi
Açtığımda Playstation’ın içinde bir sürü oyun vardı. Rastgele bir disk gerekmiyordu. Gerçek olamayacak kadar güzeldi. İçimden dedim ki, nasıl yani, babama tek bir oyun için yatmak zorundayken artık bana 20 oyun mu veriyor?
Babama sordum. “Baba piyangodan para falan mı kazandın?”
O da “İyi bir fiyat yakaladım” dedi.
“Mağazada mı?” diye sordum.
Babam da “Yok, yok, pazarda …” dedi
Daha sonra benim FIFA’da seyahat modunun fark edilmediğini fark ettim. Alex Hunter’ı görmedim. Birtakım tuhaf isimler de vardı. Cristiano Ronaldo aranmakta olan, “MD White” listesinde bir kulüp seçimim gerekiyordu.
Tekrar babama gittim. “Baba gerçek FIFA’yı aldığına emin yanlış mı? Biraz de garip bu.”
O da “Evet eminim. Kapatıp açmayı önerdin mi?” dedi.
“Baba………”
“Belki de internettendir.”
Haftalarca bu formda oynadım. Daha evvel FIFA dışında diğer futbol oyunu oynamamıştım, o nedenle bendekinin farklı bir versiyonu olduğunu sanıyordum. Fakat bir gün arkadaşları da oynamak için bize geldi ve “Arda… bu ne?” dediler.,
“Nasıl yani FIFA işte” dedim.
Onlar da “Arda bu FIFA değil. Çakma bu” dediler.
Ben de “Hayır, ya, futbol oyunu işte bu.” dedim.
“Oğlum, Fenerbahçe nerde? Bu isimler ne? Babanı kandırmışlar” dediler.
Hepsi gülmekten yüzüyordu. Ben de özgürce gülmeye çalıştım fakat aslında o kadar utanmıştım ki. Bu anı kalbime kazındı.
Ama çakma bir FIFA’nın olması umurumda değildi. Ona karşın seviyordum. Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a gereksinimim yok. Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile memnunum.
Türk cinsi böyledir.
Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a gereksinimim yok. Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile memnunum. – Arda Güler
Ne demek istediğimi anlıyor musun? Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartmanın birinci binası büyüdüm. Annem mesken hanımıydı ve babası da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu.
Niye mi iflas etti?
Aslında Türkiye’de bulunan 100 sorudan 99’unun cevabı bu.
Futbol .
Biraz babam hakkında konuşalım. Futbolu ne kadar mı çok severdi? Gelin boyutunu anlatayım.
Ben daha yeni bozulmaya başladığımda, şut çekmem için sol ayağımın önüne balonlar yerleştirildi. Solak bir futbolcu olmayı istiyordu.
O yalnızca bir F.Bahçe taraftarı değildi, adeta F.Bahçe’yle yaşıyordu. Daima, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ kaygısı.
Bir keresinde biz derbide gol atınca, koltuktan o denli bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda, sonla bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti – tam bir çizgi sinema karakteristiği.
Babam sayesinde doğduğum andan itibaren Fenerbahçeli’ydim. Neredeyse sözün tam manasıyla.
İlk hayallerimden biri, F.Bahçe’nin bir kurtarıcısı stadda izleyebilmekti.
İnternetten bilet alabilmek neredeyse imkansızdı. Sayfayı değiştirmek için hazırda beklerdik, saat tam 13,00 olduğunda…
TİK TİK TİK TİK TİK TİK!!!!
13:01.
BİLETLER TÜKENMİŞTİR.
Bir orta böyleydi.
Ama 2014’te dokuzuncu sırada, Fenerbahçe’ye bir stadyum cezası verildi ve tribünleri çıkarıldı, bunun yerine yalnızca bayanların ve öğrencilerin gelmesine müsaade verildi. Bu bizim için bir talihti. Biletler kesilmekten evvelki gece; annem, babam, ablam, ben otomobile bindik ve 5 saat süren sürecin sonunda İstanbul’a gelen bilet satış ofisinin sırasına girdik. Sabah 5’te varıp bilet satış ofisi açılana kadar otomobilde uyuduk.
Sırada üçüncüydü. Çılgınlık resmi olarak.
Ertesi sabah, o bilgilerin aktarıldığına inanamıyorduk.
İlk sefer Şükrü Saraçoğlu’na gidiyor, bir hayaller birinci defa ayak basmak üzereler. İçeriden merdivenleri çıkıyorsunuz ve her basamakla tribünleri ve sahayı biraz daha âlâ göreceksiniz ve ta ki… oradasınız. Önünüzdeki tüm stad belirli oluyor ve sonra o sesi duyuyorsunuz… atmosfer inanılmaz. Tribünlerde hiç erkek yoktu lakin mutlaka ki o stadyumu yalnızca çocuklarla doldursanız bile, o atmosfer yeniden de dünyanın en düzgünlerinden biri olurdu.
Bir noktada Aziz Yıldırım’ı gördüm. Dokuz yaşında bile onun kim olduğu belirtiliyor. Onu görebilmek için aşağıya koştum, o kadar heyecanlıydım ki anneme nereye gittiğimi söylemeyi unuttum. Anneme döndüğümde koltuğuma bakmış ve… Arda yok mu?! 20 dakika boyunca beni kaybettiğini sanmış. Bu durum onu hiç de memnun etmedi elbette… (Özür dilerim anne!)
O atmosferin içerisindeyken adeta cennettesiniz. Çocuklar, umarım bir gün bu duyguyu yaşarsınız.
Stad benim o günkü kadar en âlâ oynadığım yerlerle kıyaslanamayacak kadar yeterliydi. Ben apartmanımızın dışında, mahalledeki büyük çocuklarla bir basketbol alanında oynuyordum. Ya da okulumda. Ya da bir otoparkta, otomobillerin camlarını kırardım. Babamda bunların parasını ödemek zorundaydı. Ancak iflasın sebebi bu değildi.
Okulda Mahmut isminde bir vücut eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben dokuzuncu devirde, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi zira oraya her gün devam ediyor bir saatlik yol demekti. Fakat Mahmut Hocam bende bir şey gördü ve babasını ikna etti. Babam beni her gün egzersize götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, arkadaşına emanetti. Ne olduğunuzdan emin değilim ancak bir gün babam beni bir kenara çekti ve “Oğlum ….. Dükkanı kapatmamız gerekiyor.” dedi.
İflas etmiştik.
O dükkan bizim tek gelir kaynağımızdı. O periyotlarda akrabalarının beni gözlemlediğini çağırdığını. Bu durumda “Kusura sistemi param yok” diyemiyorsunuz. Ya daima çok yorgundum ya da “yetişemeyeceğim” derdim.
Neyse ki her vakit sofrada yemeğimiz memnuniyetle karşılanırdı. Biliyorum; uyuyacak bir meskeni, sığınacak bir çatısı olmayan birçok çocuk var.
Çok teşekkür ederim, bedellerine nazaran.
Bir müddet sonra babalar yeni bir dükkan açtılar. Bu durumumuzun hafiflemesi ancak birkaç yıl sonra F.Bahçe beni istedi, aklımızda yalnızca futbol vardı diyemem. Paraya has vardı.
Karar vermemiz üç ay sürdü, zira bu türlü bir karar insanın tüm hayatı değişir. Ben 13 yaşındaydım, annem ve babam meskenden uzaklaşmamıştı. Benim hayalim F.Bahçe’de oynuyordu lakin bunun tıpkı vakitte çok olacağı ve büyük bir kararın gidişatının bilincindeydik. İleride profesyonel bir futbolcumuzdan kimse emin olamaz.
Sonunda babam “Boğulacaksan büyük denizde boğulur” dedi.
Bu da İstanbul demekti.
“Altı ay sonra her şey yolunda giderse, biz de her şeyi satıp senin yanında geliriz.”
Ankara’dan hayatımız gün, babamın tüm sevdiklerimizi topladı, tahminen 30 kişi vardı. O gün doğum günümdü ve büyük bir makarnayla kutladık. Lakin annem daima ağlıyordu. Bu kadar çok göz yaşının olduğu bir doğum gününü görmemiştim. Benimle gurur duyacağını ve yakında İstanbul’da görüşeceğimizi söyledim.
Ama o günkü günden en çok benden 8 yaş büyük olan ablamla yaşadıklarını yaşıyor.
Yola çıkmak için otomobile binerken bakışların içine bakmak “Arda, buzdolabını doldurman gerekiyor” dedi.
Buzdolabını doldurur. Tam olarak bu sözleri kullandı.
“Arda bunu yapmalıdır.”
İnsan 13 yaşında bu mevzuda ne hissetmesi tam bilemiyor. Yalnızca eğlenmek için bu oyunu oynuyorsun fakat bir anda küçük geleceğe sana bağlı hale geliyor. Yalnızca bunu yapıyordum, İstanbul’a giderken babamdan doğum günü armağanını çıkardım. Bu bir defterdi ve kapağında büyük bir temel vardı.
ARDA 10.
Açıp hayallerimi canlandırıyorum. Birinci hayal: F.Bahçe A ekibinde oynamak.
Babamın defterini gördükten ve bana yardım eden herkesin ismini yazmasını istedikten sonra, 20 kişi oradaydı. Mesela vücut eğitimi öğretmenim Mahmut. O beni hiçbir vakit beni profesyonel olarak göremedi. Yerin cennet olsun hocam..
F.Bahçe Akademisi’ne vardığımızda saate baktım.
19:07
Kulübümüzün kaydı yıl. Bu tahminen de yazgıydı.
Ama gerçek hayat, FIFA Seyahat modu üzere değil.
Birkaç ay sonra meskenimi kaybetmeyi ve Ankara’ya geri dönmeyi istiyordum.
gerçekten hayallerimden vazgeçmeyim.
Anlamanız gereken bir şey var, Ankara ve İstanbul çok farklı kentler. Ankara tahminen başşehir olabilir ancak para ve imkanlar İstanbul’da.
Bir gün okulumuz özgür kıyafete müsaade verdi. Üniforma yok. Oranın çocukları okula markalı giysilerle geldiler.
Ben üniformalı giyiniyorum.
“Arda, ne yapıyorsun?” dediler.
Ben de “Aaaa.Unuttum ya.Tüh” dedim.
Ama unutmamıştım. Yalnızca giyecek öbür bir şey yoktu.
Takımda kendimi daha da yalnız hissetmiştim, zira kendimden bir yaş büyüklerle oynuyordum. Benimle birlikte, uzun vadeli kulüpte oynayan altı yedi oral çocuk da vardı. Lakin yalnızca beni oynatıyorlardı. Onlar da, “Bu Ankaralı çocuk artık oynuyor?” diye orada. Beni dışladılar.
Bir gün antrenör “Arda, kaptan sensin” dedi.
Oral çocuklar çok sonlandılar.
Daha sonra antrenör “Arda, sen 10 numaran” dedi.
Delirdiler.
Türkiye’de 10 numara kutsaldır, bilinir. Bu U14’te bile bu türlü. Yalnızca “yaratıcı oyuncu” değil. Bir kurtarıcıdır. O Alex’tir – gerçek Alex. (Youtube’a bakın, pişman olmayacaksınız.)
Onur duyduğum lakin tıpkı vakitte yaşadığım. Benden ısınma hareketlerini yaptırmamı istediler. “Dizler yukarı! Depar!” Hiç hoşlanmamıştı. Çok utangaçtım.
Ailemi özlüyordum.
Bir gün artık bunu yapamayacağım, dedim.
Babamın bahtının olamayacağım. Fazla gururludum. Çok acı verecekti. Fakat ailenin taşınmayı gösteren özellikleri, o yüzden oda arkadaşıma söyledim. “Babama ileti at, Arda’nın durumu düzgün değil” dedim.
O da “Gerçekten mi?” dedi.
“Evet, yalnızca yardıma muhtaçlığı var de” dedim.
İşe yaradı. O iletiden sonra benimle kalmak için İstanbul’a taşındılar. Meskeni sattılar. Dükkanı kapattılar. arkadaşlar terk ettiler. Tüm geleceklerini küçük oğullarına bağladılar.
Başarısız olsaydım, bitmiştik.
Neyse ki kısa bir mühlet içinde babam bir iş buldu. Zagreb’de U17 turnuvasına gittik ve oradaki akademide Modrić’in bir fotoğrafı vardı. Antrenörlerden biri kolumdan tutuldu ve “Bir gün sen de onun üzere olacaksın” dedi.
Offf … Bir çocuk olarak buna nasıl yanıt verilebilir?
Bir gün sonra, F.Bahçe beni A ekibi hazırlık maçına çağrıldı.
O vakit 15 yaşındaydım. Bir kadroyla idman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu görebiliyoruz. Luiz Gustavo… 80 kilo ve büsbütün kas. Ben mi? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…
Muhtemelen Ağustos 2021’de ve Vítor Pereira beni birinci defa HJK Helsinki maçında takıma aldı. Kadroda çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarıda Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kaldı, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü.
Birincisi kaleciydi.
İkincisi de kaleciydi.
Üçüncüsü ise üst toplayıcıya benziyor 15 yaşında bir çocuktu.
“Arda, Hazırlan.”
Kalbim o kadar süratli atıyordu ki. PlayStation’da titreyen şey yalnızca kumanda, gerçek hayatta ise tüm modül titriyor! Alana çıktığımda nasıl olduysam daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayalimi hatırladım:
F.Bahçe için bir frikik gol atmak.
Tüm hayatım boyunca bunları atıyordum. Bakın:
Kısa bir mühlet sonra ceza alanı dışından bir hür vuruş kazanıldı, lakin Arjantinli usta José Sosa’ya ilişkin olduğu kaydedildi. Sosa’yla özgür vuruşu kimin kullanacağı konusunda tartışamazsınız, elbette bilmiyorsunuz. Ancak tahminen de deliydim. Onun yanında yazdım, vurmaya hazırlandım.
Sanırım biraz şok olmuştu. O Türkçe olarak, ben de hiç İspanyolca bilgisi. O yüzden İngilizce “Vurabilir miyim?” dedim.
Sosa bir şey demedi.
“Ben mi? Yoksa sen mi?” dedim.
Sosa, “………..”
“BEN? SEN?”
Birden fazla teğe taraftarın hepsi uuoooooooo dedi.
Stadyum kamerası yüzüme kadar tüm çalışmalarım devam ediyor. Dudaklarımdan hür vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve muhtemelen cüretim güzellerine gitti. Lakin ya Sosa Abi?
Başrol hala oydu.
Serbest vuruşu o kullandı.
Kaçırdı .
Ama o anıyı ve taraftarların reaksiyonunu hiç unutmayacağım.
Maçtan sonra stadyumun dışında annemle babamı gördüm. Annem ağlıyordu.
“Arda, başardın.”
Babam konuşmadı. Keskin bir bakışı vardı, kulaklarından dumanlar adeta çıkacaktı. “Baba, sevinmedin mi?” diye sordum.
“Sosa…… neden kullanılmasına müsaade veriliyor??”
“Ama baba…..”
“Sen vursaydın gol atacaktın, eminim!”
Stadyum kamerası yüzüme kadar tüm çalışmalarım devam ediyor. Dudaklarımdan hür vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve muhtemelen yüreğim güzellerine gitti.
Bilirsiniz, beşerler Türk taraftarları için “tutkulu” der. Lakin bu sözün yetersizliği. Kısa bir kıssa anlatacağım:
Bir seferinde, Fenerbahceli bir arkadaşım Galatasaray derbisine gitmişti. Günlük ilaç ölçüsü koruma edilir. Hakem bize penaltı vermeyince atacak bir şey bulunabilmesi için olanları gözden geçirmişsiniz. Su şişesi, çikolata… ne bulursa artık. Fakat hiçbir şey bulamamış. Daha sonra cebindeki ilaç kutusu çıkarılmış.
İlaç insanların uzun uzun bakmış. Kronik bir hastalık olduğu için ilaca muhtaçlığı olduğu biliniyordu. Lakin Galatasaray’a olan nefreti o kadar büyüktü ki… Sonunda kendini tutamamış.
İlaç kutusu alana fırlatmış.
O gece, yaşayan İstanbul sokaklarında hırsız eczanesi bulmak için dolaşmış.
Sanırım bu kıssayı yalnızca Türk birisi anlayabilir.
Galatasaray olmadan F.Bahçe olmaz – Bu sonsuz bir rekabet ve bir o kadar da bitmeyen bir dostluk. Fakat şayet F.Bahçeli biriysen, Galatasaray’a dair her şeyin karşısında olursun. Bu böyledir.
Bu periyotta sakin olmam gerekiyordu. Bütün arkadaşlar dikkatli olmamı söylüyordu, zira bu oyunda rüzgar bir anda konuşabilir, yapacağın birinci kusur her şeyi bitirebilir. Babam, olur da olumsuz bir şey gösterir diye gazetelerde çıkan tüm okuyordu.
Annem yalnızca “Olumsuz bir şey mi? Seni nasıl sevmesinler ki?” kaygısı.
Kendi alanımızda oynadığımız maçlarda, beşerler tribünde yanına gelip teşekkür ettiklerinde annelerine daima ağlardı. Doğal ki gol attığımda da memnundu fakat birisi ona “Ne hoş evlat yetiştirmişsiniz”, dediğinde? İşte bu, F.Bahçe için atılmış yüz altın daha pahalıydı onun için.
Bunu unutmayın çocuklar: Futboldan daha değerli olan yalnızca iki şey vardır. Allah ve aile.
Özellikle Anne 🙂
Ağustos 2021’de gelen telefonu asla unutmam.
“Arda…… Annen. Kalbinde bir sorun var. Acil bir ameliyat olması gerekiyor.”
Bunu yaptığında, futbol aklından siliniyor. Dünyadan dönmeye başlıyor. Karnının derinliklerinde bir yumru hissediyorsun. Tabipler, onun boyutlarıki bir kapakçığı değiştirmek zorundalar.
Ameliyata girerken, sonuçtan benim Kasımpaşa’ya karşı iki gol atmayı seyretti. Ailemden birisi, benim gol sevincimi izlerken ağlayan annemin görüntülerini göndermişti. Maçın sonucunu soyunma mühletince kaldığınızda görüntüyü izleyin ve o kadar yaşayacağım ki. Bu, onun oğlunun anılabileceğini hissettiren bir ağlamaydı.
Ben ağladım, hakikaten öleceğimi düşündüm.
Ertesi gün kulübenin bir sonraki maça çıkamayacağını söyledim. Hayatımda birinci kere, topa dokunmak bile istemedim.
Neyse ki F.Bahçe’nin durumu inanılmaz derecede âlâ gidiyor. Bana müsaade verildi ve Lider Ali Koç bize en uygun hekimleri sağladı. Ameliyat başarılı geçti ve annem güzelleşti.
Ne yapılamaz, hayatta kalan en kıymetli şey ailedir.
Ameliyatın iki üzerinden ay onaylandıktan sonra, Dinamo Kiev’e karşı bir gol attı ve bir bildiri göstermek için formamı kaldırdım:
ANNECİM SENİ ÇOK SEVİYORUM
(Hep seveceğim.)
Sırada üçüncülük hayalim vardı: Fenerbahce’nin 10 numarası olmak. Bunun olabileceğini hiç düşünmemiştim, zira forma Mesut Özil’e aitti. Bana en çok şey öğreten oyuncu oydu lakin birinci üç ay ilerken bile yürek edemezdim. Çok utangaçtım.
O, koridorda oradayken “Arda, kolay gelsin” diyip geçiyordu.
Sadece önüme bakıyorum, “Tamamlama” derdim.
O da “Arda, uygun misin?” sıkıntısı.
Ben de “Evet, evet.” derdim.
Özil’i tanımayanlar onu biraz soğuk bilir, lakin arkadaşlığımızı başlatan oydu, zira ben yürek edebilirim. Bir defasında, beni ülkelerine davet etti ve orada kullanmadığı bir PlayStation vardı. Muhtemelen ona büyük gözlerle baktığımı fark etti, zira “Arda, yerde alabilirsin” dedi.
Ben de “Hayır, alamam” dedi.
Çok utangaçtım.
“Arda, al bunu.”
Çok düzgün kalpliydi.
Özil 2022’de Fenerbahce’den arkadaşlarında, formanın yeni transferlerinden birine verileceğini düşünüyordu. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezsem, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, “Arda, forma senin… fakat yalnızca onu taşımaye yüreğin varsa,” dediler.
Bunu yapmak tamına bir saniyemi aldı.
“Alıyorum.”
O formayı birinci sefer giydiğimde… Bunu nasıl tanım edebildim. Yalnızca Alex’in ayaklarını izlemiyordum. Tüm kadronun ve çok sayıda taraftarın yaratıcı formda geliştirilmesi üstleniyordum. Bu bir ayrıcalıktı. Bir onurdu. Bir hayaldi.
Arda Güler, F.Bahçe’nin 10 numarası.
Neredeyse kupa kazanıyorlar.
O formayı giydiğimde kendimi yenilmediğimi hissettim.
O ekstra sorumluluk, onu golü daha değerli kıldı. Dinamo Kiev’e karşı oynadığım maçtan iki hafta sonra, Instagram’da gezinirken bir inanış görüldü:
“ARDA GÜLER TÜRKİYE KADROSUNDA”
Bana haber bile vermemişlerdi. Birinci maçımız Diyarbakır’da İskoçya’ya karşıydı ve yedek kulübesinde otururken taraftarlar oyuna girmem için daima bir ağızdan benim adımı bağırıyorlardı. O dayanak benim için çok kıymetliydi. Bazen Fenerbahçe’de yedek oyuncularda, karşı grubun taraftarları bile teknik yöneticiden beni oynatmasını isterdi. Bu türlü bir şey hiç görmemiştim. Ne diyebilirdim ki? Yalnızca teşekkür ederim.
Ondan sonra her şey çok süratli gelişiyor. Mart ayında tekrar Türk ulusal grubuna çağrıldım.
Sonraki aylarda transfer teklifleri gerisi arkasına değişmeye başladı.
Ama beni hakikaten heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları istemedim. Haziran’dan sonra babam yeni bir teklifler hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi.
Ben de, “Baba söylediğim üzere şayet beni heyecanlandırmayacaksa istemiyorum…”
O da, “Arda ….” dedi
“Efendim?”
“Real Madrid.”
Real Madrid… Hayalim. Bu kadar süratli oluşması nitekim zordu. O yaz, babamla ben, gitmem için çok erken olup olmadığı konusunda uzun uzun konuştuk. Aslında olay çok karmaşıktı, zira öteki birçok teklif de vardı ve ne yapacağımı karar vermek zordu. Lakin sonra Sayın Carlo Ancelotti ile imajlı bir görüşmem oldu.
Ekranımda numarası belirlendiğinde ve görüntü yüklenirken o anı hiç unutmayacağım…
“Merhaba, Arda. Nasılsın?”
O da tatildeydi. O bir o kadar gerçeküstüydü ki, ayrıntıların bilinmesinde zorluk çekiyordum fakat muhtemelen o, Hawai gömleklerinden birini giymişti, güneş gözlükleri vardı ve bir puro içiyordu.
“Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Tahminen birinci yıl değil, fakat fırsatların olacak. Modrić ve Kroos çok yaşlanıyorlar, seni orta alanda oynatabiliriz.”
Adımı Modrić ve Kroos ile yan yana olmak gerçeküstüydü. Konuşamadım.
Sonra dedi ki, “Arda, Madrid’e geleceğine kelam ver. Kelam ver, kelam ver, kelam ver.”
Ben de dedim ki, “Tabii ki efendim.”
O da dedi ki, “Yakında konuşuyoruz. Artık parlamanın yanına gitmem gerek.”
Hahaha. Ancelotti uzatmaları oynuyordu.
Telefonu kapattığımda babama baktı ve karar verdik…
“Eğer boğulacaksan…”
“Büyük denizde boğul.”
Bir Real Madrid oyuncusu olarak tanıtıldığında, bu bir düğün merasimi üzeredir. Mukavelenin altı yıllıktır, fakat hedef bir ömür uzunluğu birlikte olmaktır. Ailemle birlikte oturuyordum, annem ağlamaya başlar, gözyaşlarını sildim ve yanağından öptüm.
Burada olmak için o kadar çok şeyden vazgeçmiştik ki ve artık hayalimiz gerçek olmuştu.
PlayStation’da Alex Hunter olarak oynamak için param yoktu.
O otomatik olarak ona dönüşmek zorunda kalmak.
İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba üzere oldu. Ancak komikti zira her mevzuda benimle şakalaşırdı ve ben hala dünyanın en büyük kulübüü sunucusuya çalışan, gözü açmış bir çocuktum. Ne vakit önemli olup olmadığını anlayamıyordum.
Bir gün Ancelotti dedi ki, “Raúl, Castilla’nın teknik olarak kullanıldı. Şayet onu görürsen selam ver. Raúl’u tanıyorsun, değil mi?”
Tabii ki Raúl’ü tanıyorum. O kaptandı, Madrid’de en fazla gol atan oyuncu, yaşayan bir efsane.
Ertesi gün idmandan sonra bir adam yanımıza geldi. Ancelotti dedi ki, “Arda, bu Raúl.”
Ama şöyle bir durum var ki, bu efsanelerden birini birinci kere canlı olarak gördüğünüzde, bu durum gerçek değilmiş üzere geliyor. Uydurma üzere. Raúl, Real Madrid’de oynadığı periyotta onu izlemek için çok gençtim. Yalnızca YouTube’da gördüm.
Ancelotti hareket ediyor ve kesin tekrar benimle dalga geçiyor , diye düşündüm.
”Hadi fakat efendim.” Kusura bakmayın, lakin bu Raúl olamaz.”
Ancelotti’nin gülmesini ve ”Aferin” falan demesini beklediğim ancak bana önemli bir bakış atıp, ”Ne demek Raúl değil?” dedi.
Sonra Raúl bana döndüğünde, ‘Ben Raúl González. Tanıştığımıza mutlu oldum.’ dedi.
Ben de ‘Hayır, değilsiniz. Haydi lakin.’ dedim.
Duyduklarına inanamadılar. Birkaç dakika bu türlü devam ettikten sonra Ancelotti, Toni Kroos’u çağırdı.
“Toni, Raúl sen misin?”
“Nasıl yani? Natürel ki var.”
Hâlâ inanamadım. Bu büyük bir latife. Beni kandıramayacaklardı.
Sonra Modrić’i çağırdı!
“Luka, Raúl sen misin?”
“Elbette ki, Raúl.”
O an korkmaya başladım.
Hatta Raúl bile bana bakıyor, “Tabii ki Raúl.” dedi.
Telefonlarından Raúl’ün fotoğrafları ayrılıyordu. Sonunda pes ettim ve dedim ki, “Tamam, özür dilerim. Sahiden Raúl’sunuz. Tanıştığımıza şad oldum, efendim.”
Herkes Türkiye’den gelenleri izliyordu. Hatta Ancelotti bile.
Eve gidip aileme ne olduğunu anlatınca, bana bakıp,
“Arda ……….. çok salaksın.” dediler
Bu, Real Madrid’deki birinci haftamdı.
İyi bir başlangıç, Arda.
Geldiğimde, David Alaba ve Toni Rüdiger’in aslında biraz Türkçe bildiklerini öğrendim. Berlin ve Viyana’da Türk göçmenlerle büyümüşler. Alaba, büyük bir Galatasaray taraftarı. Courtois, Arda Turan’la oynadığı için kimi sözler biliyor, elbette ki makus olanlar.
Ama garipti zira, Türkiye’de biz büyüklerimize hürmetle hitap ediyoruz. “Abi” deriz ve bu söz aslında “büyük kardeş” manasına geliyor. Kültürümüze işlenmiş bir şey bu. Modrić’e yalnızca “Luka” demek benim için mümkün değildi. O, baba olabilecek mi, anlıyor musunuz?
O yüzden “Merhaba Luka Abi” derdim.
Eee… Alaba ve Rüdiger bunun herkes, hatta benim için bile geçerli olduğunu düşündüler.
Bana da “Günaydın, Abi” demeye başladı.
İsim tutmuştu ve artık değiştirmek için çok geçti. Resmen soyunma odasındaki en genç abi, Arda Abi oldum.
Kayıtların bir kulübesi, büyük bir gol attığında ya da toplandığı bir pasın ulaştığında “vardığını” görebiliyorsunuz. Benim için aslında ceza alanı dışında bir frikik olarak geldiğimizde geldi ve ben o yedek kulübesindeydim. Modrić bana geri döndü ve dedi ki, “Hey Arda, bu tam senlik bir konum.”
Böyle küçük şeyler hakikaten çok kıymetli.
Yakın vakitte öbür bir maçta, birinci yarı sonunda geride kaldıydık ve Modrić bana, “Hazırlan, oyuna girmelisin.” dedi.
Bu efsane, tüm vakitlerin en güzel orta saha oyuncularından biri ve artık benim maçı çevireceğime güveniyordu.
Çok etkilenmiştim.
Türk detayları Real Madrid’in maçında oynamayı istemediğimi biliyorum. Ben de istiyorum, ancak bilgiyi paylaşmayı biliyorum. Ancelotti bana dünyanın en düzgün orta alanlarından biri olabileceğini söylüyorsa, bu benim için kulüp için bir plan olduğu manasına geliyor.
Ama doğal kulübesinde olmak kolay değil. Şampiyonlar Ligi’ni kazandığımızda, aslında kupayı içeriden gelmiyordu, zira alanda çok fazla katkı yoktu. Bu yüzden Ancelotti Cibeles’te bana mikrofonu verdiğinde çok utandım. Otobüsün doruğuna çıkmayı planlıyoruz, zira nitekim çok yorgundum. İki arkadaşımla mesajlaştığımı görebiliyorum, “Neredesin? Seni göremiyoruz.”
Aşağıda Kroos ve Modrić ile konuşuyordum, ve Modrić bana Mourinho’nun Fenerbahçe’ye gidip gitmeyeceğini sormadu. Arkadaşlarım ise, “Kafayı mı yedin? Şampiyonlar Ligi’ni kazandı! Çık kutla!” diyordu.
Ben böyleyim işte. Bir şampiyonluk kazanmak kâfi değil. Onu hak ettiğimi hissetmem gerekiyor.
Bu galibiyet Avrupa Şampiyonası’ndan farklıydı. Gürcistan’a saldırdım, altın sonra telefonum patlayacaktı. Beğeniler. Takipçiler. Bildiriler. Tebrikler. Çılgınca.
Portekiz ile oynayacağımız maç için biraz heyecanlıydım. Maçtan sonra Ronaldo’nun benimle konuşmasını umuyordum zira ona çok hürmet duyuluyordu. O gün, Marca bu manşeti bastı:
“ARDA, CRISTIANO’YA MEYDAN OKUYOR”
Eyvah, olamaz…
Gerçek şu ki, Cristiano ile birebir sahayı paylaşmak benim için büyük bir onurdu. The Last Dance belgeselini izlediniz mi? Cristiano, birebir Michael Jordan üzere. Bu türlü bir manşet onun için motivasyonu sağlar. Portekiz maçını 3-0 kazandı ve Cristiano maçın akabinde kimseyle konuşmadı.
Birkaç gün sonra onun nasıl harcandığını okudum, zira stada giderken otobüslerde bir görüntü gördüm. Bir küme Avusturya taraftarı vardı.
“Arda Güler de kim *****?” diyorlardı.
Şok oldum. Neden biri benim hakkımda bu türlü bir şey söyler ki?
Ama sonra Jorge Jesus’un F.Bahçe’de haftalarca beni takıma almadığında yaşadıklarımı hatırlamıştım. Bir gün frikik çalışması için iki ekip dizildi, ancak bende hiçbir şey yoktu. Tek kesinti köşe vuruşu çalışmıyorum. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu, akşam geldiğimde o kadar çok ağladım ki. Bir daha asla bu duyguyu hissetmeyeceğime dair kendime kelam verdim.
İnsanlar beni yaratıcı bir oyuncu olarak görüyor ancak birebir vakitte bir savaşçıyım.
Beni yedeğ mi çekiyorsun? Daha çok çalışırım.
Hakkımda makus mü konuşuyorsun? Seni ezer geçerim.
O Avusturya görüntülerini izlediğimde, Michael Jordan’ın özelliklerini aktaran bendim . Maçta daima bana karşı tezahürat gösteriliyor. Üstüme bira bardakları fırlattılar.
mükemmel.
İkinci golümüzün asistini de Avusturya taraftarlarına döndü.
Teşekkür ederim.
Sanırım bunu şahsî olarak algıladım.
Son 16 cinsinde elendiğimizde, Türkiye’deki insanların bize sırtını çevirip çevirmeyeceğini merak ederek, ancak eğitim için ne kadar savaştığımızı görmüşlerdi. Türkiye’de bir insanın karakterinin her şeyi.
Rüdiger, tutkumu ve öfkemi fark ettiğini söyledi. Rüdiger’den öfke aldıysan, yeterli yoldasın demektir. F.Bahçe’de genç bir oyuncuyken kadro halindeyken daima direktif verirdim. kendimi tutamıyorum. Susarsam makus oynarım. Önder olmak istiyorum, kornerleri ve frikileri daima ben kullanmak istiyorum. Bunlardan Sosa Bey’e sorabilirsiniz.
Real Madrid’de oynamak aslında kolaydır. Biliyorsun ki Modrić koşuyor. Vinícius, makûs bir pas bile hoş olabilir.
Basında çıkan haberler, kültüre ahengi sağlamak ve ayaklarının devamlılığı yere basması asıl güç olan şeyler. Bu nedenle ailenin beni her ay ziyaret etmesi, bir de annemin şu anda odanı topla demesi çok uygun oluyor.
Hep, “Futbolcunun kazandığının, başın büyük kederde olacağıydı.” Der.
Neyse ki buzdolabı dolu.
Ankara’dan yaşadıklarım günden beri, gelmeme yardım etmeyen insanların isimlerini buraya yazmaya devam edeceğim. Sayı yirmiyi sürdü. Annem, babam, ablam, arkadaşlarım, antrenörlerim, liderlerim, vücut eğitim öğretmeni Mahmut, annemin hayatını kurtaran hekimler…
Kim olursa olsun, tek başına başaramazsınız.
Bu yılın başında 20 yaşında olmak üzere. Defterimde gerçekleşmeyi bekleyen çok fazla hayal var. Real Madrid için değerli bir oyuncu olmak istiyorum. O Şampiyonlar Ligi kupasını nitekim hak ederek kazanmak istiyorum. Bu kulüpte de 10 numara olmayı da çok isterim.
Her şeyden evvel, Türk futbolunun yeni kuşağına yol göstermek istiyorum.
Türk futbolunun büyükbabası tahsilini biliyorum, fakat tek olmak istemiyorum. Herkesin önünü açmak istiyorum.
Bu mektubumu okuyorum sizlere kastediyorum.
Eve döndüğümde, beni gördüğünüzde ne kadar keyifli olduğunuzu görüyor beni duygulandırıyor. Tezahuratlar hayatta kulaklarımda çalıyor. Sevginizi Madrid’den hissedebiliyorum.
Tüylerimi diken diken eden 2023 sarsıntısına ilişkin bir görüntü var. Fenerbahçe’de pek fazla oynamadığım bir devir çekildi. Tahminen görmüşsünüzdür. Kurtarma takımlarından iki adam, enkazdan yeni çıkartılmış küçük bir çocukla birlikte. Çocuk bulunabilir, bedeni örtülmüş, ancak dışarıda dışarıda. Sirenler duyuluyor. Çocuk, neredeyse beş gün boyunca beton blokların altında kalmış, öleceğini düşünmüş ve benim için bir bildiri var.
Öyle bir anda! Benim için!
O sözleri asla unutamam.
Arda Güler Abi
Seni çok seviyorum
Fenerbahçe’yi kurtarmaya devam et
Abi hocaya söyle seni de oynatsın
Sonra iki kahramandan birisi şöyle diyor:
Biz pes etmedik sen de pes etme.
Bu sözleri duyduktan sonra nasıl pes edebilir ki?
Yani bir PlayStation ve bir hayali olan Türkiye’deki her raporu söylemek aranıyor:
Bir üst kapı ve koşun. Kendi dünyanın sahibi üzere hissedeceksiniz.
Saygılarımla,
— Arda
